Het is weer zover: we zijn op ons jaarlijkse familiekamp. Deze keer met meer dan 100 mensen uit minimaal 15 verschillende culturen. Het is me een waar genoegen. Maar wel slopend. Komende nacht wil ik wel wat langer slapen en ik neem me daarom voor wat strenger op de afgesproken kampbedtijden te zijn.

Na het avondprogramma en nadat ik, denk ik tenminste, in ieder geval de jonge tieners succesvol naar bed heb gestuurd, loop ik nog een rondje.

Ik loop langs het kampvuur waar de oudere tieners een broodje aan de stok roosteren en een Syrische vrouw met veel plezier Arabisch dansliedjes zingt terwijl ze de anderen rond het vuur opstaart om mee te doen.

Even verderop, om de hoek, zie ik bij het schijnsel van een kaars een groepje Koerden zitten. Om de beurt lurken ze aan de waterpijp. Kom erbij, wenken ze. Even schuif ik aan en knabbel wat zonnebloempitjes mee. Dan loop ik naar de keuken om die af te sluiten.

Dat is echter buiten de waard gerekend. In de grote keuken tref ik mijn twintig eerder succesvol naar bed gestuurde Aziatische tieners aan, vergezeld van heel wat andere kampgangers die kennelijk nog honger hadden. In een hoekje worden noedels klaargemaakt, zie ik, op een andere pit de zelf gevangen krabben gekookt en iets daarnaast wordt driftig gefrituurd. Ook krab. Een Iraanse vrouw heeft ondertussen een krab-met-ui-omeletje in de koekenpan sissen. Wil je ook een hapje?