Met een grote grijns op zijn gezicht vertelt de Nigeriaanse dominee dat hij zo soms genoemd wordt. Gewoon door mensen die zijn kerk bezoeken. Omdat ze een Nigeriaanse migrantenkerk verwachten, maar ze zien een kerk die net een beetje anders is. Waar mensen uit verschillende culturen komen en waar niet alleen Engels maar ook Nederlands gesproken wordt door de voorgangers. 

‘Niet erg’, zegt hij. ‘Want ik ben er niet om de Nigeriaanse cultuur in Nederland in stand te houden, maar ik vind het belangrijk dat in mijn kerk de cultuur van het koninkrijk heerst.’ 

Dat sluit wel mooi aan bij de opening van de bijeenkomst van kerkleiders waar hij en ik allebei bij aanwezig zijn. We lazen uit Efeze 3, waarin staat dat we samen met alle heiligen de lengte en de hoogte en de breedte en de diepte zullen leren kennen van de liefde van Christus. 

Nee, het gaat niet om onze eigen cultuur. Het gaat niet om de Nederlandse cultuur, ook niet om de Nigeriaanse, de Syrische, de …. vul maar aan. Culturen zijn prima, maar het gaat erom dat we samen God dienen en daarbij door elkaar heen ook Hem beter leren kennen. 

En ja dat is prachtig, maar het gaat niet vanzelf. Als kerkleiders vanuit tien verschillende kerkgenootschappen constateerden we afgelopen bijeenkomst ook dat het soms veiliger en makkelijker is om niet over onze (kerk)cultuurgrenzen heen te kijken. Toch zijn we van mening dat dat juist is waartoe God ons oproept en uitdaagt. 

Met elkaar dachten we na over een agendabepaling voor de kerk in Nederland voor de komende tien jaar als het gaat om kerk zijn in de multiculturele context. Bewustwording en leiderschap stonden erop. Samenwerken en missionaire inzet ook. Allemaal belangrijk. 

Eentje wil ik er nog aan toevoegen als ik aan mijn Nigeriaanse broeder denk: ik hoop dat nog meer voorgangers de culturele scheidslijnen overstappen als ze het goede nieuws van Jezus verkondigen. En nee, daarmee worden ze geen ‘nep-Nederlander’ of ‘nep- Nigeriaan’, maar trotse ambassadeur van het multi-ethnische koninkrijk van God.